Poort naar een nieuwe wereld

Na een reis van 3 uur vliegen en 2 uur in de trein zitten, stapte ik het station Rabat Ville uit en daarmee mijn nieuwe wereld in. Voor de poorten van de medina krijgen we al een goed inkijkje in het leven van een historische Arabische stadskern: geluiden, geuren, kleuren en vooral heel veel mensen die zich een weg banen door de smalle straten. Hier en daar klinkt een toeter, gevolgd door een scooter die met volle vaart voorbij rijdt. En dan begint mijn reis door de medina, wat in eerste instantie nog één groot doolhof lijkt. Ik hobbel met mijn te grote koffer (compact inpakken voor drie maanden blijkt niet mijn talent te zijn) achter een vrouw aan die me komt ophalen en vervolgens met een pittig tempo het ene steegje na het andere inloopt. Het winkeltje met de stapels kruiden staat naast een ander winkeltje met exact dezelfde stapels kruiden en de winkeltjes met dezedlfde traditionele babouches worden afgewisseld met winkeltjes waar je eveneens, hoe verrassend, dezelfde soort djellaba’s kan kopen. Terwijl ik mijn ogen goed op mijn gastmoeder gericht probeer te houden is het onmogelijk om niet afgeleid te worden in de gevulde straten van de medina.

Geduld wordt beloond... met tajine!Ietwat overweldigd stap ik het huis binnen wat ik de komende maanden mijn thuis mag noemen. Twee meisjes kijken me nieuwsgierig aan en de oudste stelt hen in vloeiend Engels voor: Khouled en Ferdaosse. Terwijl ik mijn best doe om deze, voor mij onbekende, namen te onthouden loop ik door achter de moeder aan om mijn kamer te zien. Eenmaal aangekomen in de woonkamer, krijg ik Marokkaanse thee en broodjes. Het is inmiddels half 8 en reizen maakt hongerig, dus dankbaar eet ik mijn avondeten op. Althans, dat dacht ik. Om half 11 zet mijn gastvader namelijk het daadwerkelijke avondeten op tafel: een echte Marokkaanse tajine. Terwijl ik netjes wacht op mijn bordje en bestek krijg ik een stuk brood aangereikt en begint iedereen met eten. Voor degene die net als ik nieuw is in de Marokkaanse keuken: op een bord en bestek hoef je niet te wachten, op het avondeten wel, die wordt namelijk rond negen/tien uur geserveerd.

Sharing is caringInmiddels ben ik hier een week en ken ik de weg, loop ik zelf al die smalle steegjes in en uit; kon ik aan andere mensen uitleggen dat je het brood tussen je vingers neemt en dat als ‘bestek’ gebruikt; hoef ik niet meer over mijn uitspraak van de namen van mijn nieuwe zusjes na te denken en voelt om half 9 eten als vroeg. Het leven in de Marokkaanse medina went sneller dan ik een week geleden dacht toen ik nieuwsgierig de drukke medina inkeek. Een van de dingen die me na een week al opvalt en wat ik hartverwarmend vind, is hoeveel mensen hier delen. Waar ik nog wel eens ruzies heb meegemaakt omdat iemand meer eten op z’n bord had dan de ander, eet je hier samen van dezelfde schaal. Toen ik een keer ’s avonds boven kwam, lagen mijn nieuwe broertje en zusjes met z’n drietjes op matrassen in de woonkamer. Je bent samen, dus je deelt alle ruimtes en je deelt het eten dat je hebt. Ik ben me ervan bewust dat het een privilege is om een eigen kamer te kunnen hebben, maar het individualisme dat schuilgaat onder alles maar voor jezelf willen hebben staat voor mij in schril contrast met datgene wat je hebt met elkaar te delen, hoe veel of hoe weinig het ook is. Ik ben benieuwd wat ik in de komende 14 weken kan leren van mijn nieuwe familie -ze laten er namelijk geen twijfel over bestaan dat ik als familie voor ze ben, over de cultuur, de geschiedenis, de talen en waarschijnlijk nog zoveel meer. On y va!